تحلیل پایداری محله های کلان شهر تهران با تأکید بر عملکرد شورایاری ها، نمونه موردی: محله های اوین، درکه و ولنجک

پایداری محله های مسکونی به پایداری اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و مدیریتی بستگی دارد. فرایند توسعة پایدار دربرگیرندة کیفیت اقتصادی، اجتماعی و سرمایة محیطی است که اعضای اجتماع های محلی را به تولید و بازساخت زندگی هدفمند برای تحقق ابعاد پایداری هدایت می کند. مؤلفه هایی همچون اعتماد، صداقت، روحیة همکاری، تمایل حضور در عرصه های مدنی، وجدان کاری، انضباط و تلاش برای توسعه از منظر پایداری شهری می تواند در محله تبلور فضایی یابد. به عبارت دیگر، محله های شهری به مثابه کوچک ترین واحد سازمان فضایی شهر، در پایداری شهری نقشی اساسی ایفا می کنند. در پژوهش حاضر با تأکید بر معرف های توسعة پایدار، به ارزیابی سطوح پایدار در محله های شهری اوین، درکه و ولنجک در منطقة یکِ شهرداری تهران پرداخته شده است، تا با مقایسه تطبیقی، عوامل مؤثر بر پایداری یا ناپایداری شناسایی شوند و نقش شورایاری ها در بهبود روند پایداری ارزیابی گردد. برای دستیابی به این هدف، اطلاعات حاصل از مطالعات اسنادی و میدانی با استفاده از روش سلسله مراتبی ahp و روش های آمار استنباطی (تحلیل f و lsd) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که محلة درکه با وزن 2528/0 در رتبة سوم قرار می گیرد. مقایسة عوامل مؤثر در پایداری محله ها نشان می دهد که محله های درکه و اوین به ترتیب از نظر اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و ولنجک از نظر کالبدی، در سطح بالاتر پایداری قرار دارند. همچنین با توجه به تفاوت عملکردی شورایاری ها، محلة اوین با شناخت بیشتر مردم و به دلیل ارتباط تنگاتنگ هم محله ای ها با یکدیگر، فعالیت بیشتری داشته و در جهت تحقق اهداف سند توسعة محله ای گام های مؤثرتری برداشته است. به طوری که 80 درصد ساکنان اوین و 75 درصد از ساکنان درکه عملکرد شورایاری های محله شان را کاملاً تأثیرگذار ارزیابی کرده اند.